Περισσότερες από 20.000.000 επεμβάσεις αποκατάστασης κηλών γίνονται σε ετήσια βάση παγκοσμίως , αποτελώντας έτσι σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, από τις πιο συχνές εγχειρήσεις της γενικής χειρουργικής. Δυστυχώς η κήλη τείνει να γίνει ακόμη συχνότερη στον δυτικό και αναπτυσσόμενο κόσμο, καθώς παρουσιάζει ετήσια αύξηση της τάξεως του 3% τα τελευταία χρόνια. Αυτή η αύξηση πιθανόν να οφείλεται μεταξύ άλλων στην αύξηση της παχυσαρκίας και της χρόνιας δυσκοιλιότητας (παθήσεις του σύχρονου ανθρώπου).

Η κήλη εμφανίζεται όταν επέλθει κάποια ρήξη στα εσωτερικά στρώματα των κοιλιακών μυών , δημιουργώντας ένα χάσμα μέσα από το οποίο προβάλλει κάποιο σπλάχνο, έτσι και η εσωτερική επένδυση της κοιλιάς σπρώχνει μέσα από την αδυνατισμένη περιοχή του κοιλιακού τοιχώματος δημιουργώντας ένα μικρό μπαλόνι – σαν σάκο. Το πρόβλημα αυτό αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα, μπορεί να οδηγήσει στην έξοδο και «στραγγαλισμό» του εντέρου που μερικές φορές ανατάσσεται εύκολα από τον ίδιο τον ασθενή, στις περιπτώσεις όμως που δεν ανατάσσεται απαιτείται επείγουσα επέμβαση .

Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης και θεραπείας της κήλης είναι ο χειρουργικός.

Κάποιες από αυτές αντιμετωπίζονται με την παραδοσιακή «ανοικτή» μέθοδο, (υπάρχουν πολλαπλές παραλλαγές της ανοιχτής επέμβασης), οι ανοιχτές επεμβάσεις έχουν μεγάλα ποσοστά υποτροπών της τάξεως του 6% περίπου, με αποτέλεσμα οι κήλες να ξαναδημιουργούνται.

Τα τελευταία χρόνια μια νέα, επαναστατική μέθοδος, η λαπαροσκοπική επέμβαση αποκατάστασης κηλών, κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος και αυτό συμβαίνει, αν αναλογιστεί κανείς ότι το ποσοστό υποτροπής είναι κάτω του 1% ,αν και η καμπύλη εκμάθησης είναι πολύ μεγαλύτερη και πιο δύσκολη από αυτή της ανοικτής.

Η λαπαροσκοπική αποκατάσταση αποτελεί την καλύτερη και πιο σύγχρονη αντιμετώπιση για τον πάσχοντα, καθώς αφενός μεν προσφέρει όλα τα πλεονεκτήματα της ατραυματικής ενδοσκοπικής χειρουργικής, αφετέρου δε εμφανίζει μηδαμινά ποσοστά υποτροπής και επιπλοκών .


Οι χειρουργικές επεμβάσεις μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, γινόντουσαν με τον κλασσικό τρόπο της ανοιχτής χειρουργικής. Με την μέθοδο αυτή, η τομή επεκτείνεται από το δέρμα, στο υποδόριο λίπος και τις μυικές περιτονίες προκειμένου ο χειρουργός να φθάσει στο επίπεδο της βλάβης. Για την αποκατάσταση της βλάβης, χρησιμοποιούνται είτε μόνον ράμματα, είτε ένα κομμάτι χειρουργικού πλέγματος.

Στη συγκεκριμένη μέθοδο η χρήση μόνο ραμμάτων εμφανίζει πιθανότητες υποτροπής της τάξης του 10% , ενώ στην τεχνική της χρήσης πλέγματος, οι πιθανότητες υποτροπής κινούνται στα επίπεδα του 1%. Γι’ αυτό και τις τελευταίες δυο δεκαετίες έχει επικρατήσει η χρήση πλέγματος, καθώς με το πλέγμα δεν έχουμε τάση στους ιστούς και καλύπτεται το κενό που επέτρεψε στη κήλη να εμφανισθεί. Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 όμως η λαπαροσκοπική χειρουργική άλλαξε κυριολεκτικά τα δεδομένα σε πολλές χειρουργικές επεμβάσεις. Η κήλη αποκαθίσταται από την πίσω πλευρά του κοιλιακού τοιχώματος, με την προσθήκη ενός μεγάλου χειρουργικού πλέγματος (πολύ μεγαλύτερου από ότι στην ανοιχτή επέμβαση), το οποίο εφαρμόζεται πάνω στο χάσμα και σταθεροποιείται με χειρουργικά ράμματα η απορροφήσιμα clips. Η επέμβαση γίνεται με γενική αναισθησία και διαρκεί μισή έως μία ώρα το πολύ. Η τεχνική αυτή επιτρέπει στον ασθενή να αναρρώσει πιο γρήγορα και να έχει μικρότερη μετεγχειρητική ταλαιπωρία. Μετά μίας με δύο μέρες από την επέμβαση αισθάνεται και είναι απολύτως υγιής απαλλαγμένος από τις ενοχλήσεις του και επιστρέφει άμεσα στις καθημερινές του δραστηριότητες ενώ με την πάροδο των εβδομάδων, όλα τα σημάδια της επέμβασης εξαφανίζονται πλήρως διασφαλίζοντας έτσι ένα άριστο αισθητικό αποτέλεσμα.

Όλες οι κήλες του κοιλιακού τοιχώματος (δηλαδή οι εξωτερικές κήλες) μπορούν να γίνουν λαπαροσκοπίκα. Αυτές είναι οι βουβωνοκήλες, οι ομφαλοκήλες, οι μηροκήλες, οι μετεγχειρητικές κήλες , οι κήλες λευκής γραμμής ή επιγαστρικές κήλες ,το σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών που παρουσιάζουν οι αθλητές ακόμη και πιο σπάνιες κήλες όπως η σπιγγέλιος κήλη η littre και άλλες. Λαπαροσκοπικά μπορούν να αντιμετωπιστούν επίσης και η εσωτερικές κήλες, όπως είναι οι διαφραγματοκήλες.


Τα πλεονεκτήματα της λαπαροσκοπικής αποκατάστασης κήλης είναι εν πρώτης μια παντελώς αναίμακτη τεχνική καθώς δεν απαιτείται χειρουργική τομή. Η μικρή τομή των 5 μόλις χιλιοστών που πραγματοποιείται προκειμένου να εισέλθουν τα λαπαροσκοπικά όργανα, πραγματοποιείται μόνο στο δέρμα και όχι στους μυς όπως απαιτείται στην κλασσική ανοιχτή επέμβαση. Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο, είναι η απουσία μετεγχειρητικού πόνου, σε αντίθεση με τους ισχυρούς πόνους της κλασικής επέμβασης, ενώ σε περίπτωση εκδήλωσης πόνου αντιμετωπίζεται με ελαφρά αναλγητικά. Από ιατρικής πλευράς, σε περιπτώσεις κατά τις οποίες στον πάσχοντα επιβάλλεται να χειρουργηθούν συγχρόνως αμφοτερόπλευρες βουβωνοκήλες, η επέμβαση πραγματοποιείται ταυτόχρονα μέσα από τις ίδιες τομές χωρίς να απαιτείται και νέα τομή. Το σημαντικότερο όμως , είναι το γεγονός ότι η παραμονή του ασθενούς στο νοσοκομείο περιορίζεται σε λίγες μόνον ώρες, έως το πολύ μία μέρα. Ο χειρουργημένος μπορεί να περπατήσει και να καθίσει την ίδια μέρα, ενώ η επιστροφή στην εργασία και στις καθημερινές του δραστηριότητες όπως είναι το μπάνιο, το ανέβασμα μιας σκάλας, η οδήγηση, το σήκωμα βάρους, ακόμα και οι σεξουαλικές δραστηριότητες, αποκαθίστανται μέσα σε διάστημα 3 έως 5 ημερών.

Η λαπαροσκοπική επέμβαση, εγγυάται ένα άριστο αισθητικό αποτέλεσμα μια και δεν υπάρχει ουλή, ενώ από ιατρικής πλευράς, αξίζει να σημειωθεί η μη δημιουργία φλεγμονών, αλλά ούτε και μετεγχειρητικών λοιμώξεων. Συμπληρωματικά η λαπαροσκοπική τεχνική θεωρείτε ιδανική για αποκατάσταση όλων των ειδών υποτροπής.

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Ε. ΘΩΜΑΣ M.D.
ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΡΟΜΠΟΤΙΚΗ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ
ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΜΑΣΤΟΥ ΕΝΔΟΚΡΙΝΩΝ ΑΔΕΝΩΝ
ΓΕΝΙΚΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΥΓΕΙΑ
MEDITERRANEO HOSPITAL
www.laparoboticsurgery.gr

---

Διαβάστε περισσότερα άρθρα...