Συχνά τα παιδιά μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών λένε ψέματα ή σκαρφίζονται διάφορες ιστορίες. Η παραπάνω συμπεριφορά σε ένα βαθμό είναι αναμενόμενη και εξηγείται από την ανάγκη του παιδιού να προκαλέσει το ενδιαφέρον και να τραβήξει την προσοχή των γονέων του. Ωστόσο, αν ο γονιός αντιληφθεί ότι τα ψέματα αυτά πληθαίνουν όλο και περισσότερο και απασχολούν συχνά το παιδί αλλά και την οικογένεια, θα πρέπει να δώσει βαρύτητα και να επικοινωνήσει με το παιδί του, προσπαθώντας να καταλάβει το τι του συμβαίνει.

Πολλές φορές μέσα από τα ψέματα και τις ιστορίες του παιδιού μπορούμε να πάρουμε πληροφορίες για την ψυχολογική του κατάσταση. Μπορεί να είναι αγχωμένο, ή να συμβαίνει κάτι με κάποιον συμμαθητή του στο σχολείο που το έχει αναστατώσει. Μπορούμε λοιπόν, να δούμε ποιοι φόβοι βασανίζουν το μυαλό του και ποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίζει. Ο γονιός όταν έρθει αντιμέτωπος με κάποιο ψέμα του παιδιού του δεν θα πρέπει να το χλευάσει, να το τιμωρήσει ή να το μειώσει λέγοντας του «είσαι ψεύτης» ή «λες συνέχεια ψέματα». Θα πρέπει να προσπαθήσει να επικοινωνήσει με ήρεμο και ανοικτό τρόπο μαζί του χωρίς να προσβάλλει το παιδί μπροστά σε άλλα άτομα. Τέλος, ο γονιός μπορεί να οριοθετήσει αυτή τη συμπεριφορά λέγοντας στο παιδί πως δεν θα ανεχτεί άλλα ψέματα, ως συμβόλαιο αμοιβαίας ειλικρίνειας και όχι απειλής.


Από το βιβλίο 100 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ & ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΟΝΙΟ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΦΗΒΟ
Υπό την επιστημονική επιμέλεια του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής υγείας