Δεν υπήρξαν σημαντικές διαφορές στη μείωση του πόνου και τη βελτίωση της λειτουργικότητας στους ασθενείς με συμπτωματική οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ) γόνατος που έλαβαν συνδυασμό θειϊκής χονδροϊτίνης και θειϊκής γλυκοζαμίνης σε σύγκριση με ομάδα ελέγχου που έλαβε μόνο εικονικό φάρμακο, σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύεται στο Arthritis & Rheumatology.

Ο Δρ Gabriel Herrero-Beaumont και οι συνεργάτες του από το Τμήμα Ρευματολογίας και Έρευνας Αρθρώσεων και Οστών του Ιδρύματος Jiménez Díaz στη Μαδρίτη πραγματοποίησαν τυχαιοποιημένη, διπλή-τυφλή, πολυκεντρική μελέτη σε 164 ασθενείς με ΟΑ γονάτων 2ου-3ου βαθμού (ακτινολογική κλίμακα Kellgren / Lawrence) και μέτριο έως έντονο πόνο (62,1 ± 11,3 στα 100 της οπτικής, αριθμητικής κλίμακας πόνου VAS.

Στη νέα αυτή μελέτη χορηγήθηκε είτε συνδυασμός χονδροϊτίνης και γλυκοζαμίνης (1200 mg και 1500 mg) ή ένα εικονικό φάρμακο μια φορά την ημέρα από του στόματος για 6 μήνες και αξιολογήθηκε ο πόνος και η λειτουργικότητα με την αναλογική κλίμακα VAS και τον δείκτη WOMAC λαμβάνοντας υπόψη την εκτίμηση του ερευνητή βάσει της διεθνούς πρωτοβουλίας για τη βελτίωση της μέτρησης των αποτελεσμάτων (OMERACT: Outcome Measures in Rheumatology), επιτρέποντας παράλληλα τη χρήση απλών αναλγητικών και φάνηκε ότι ο φαρμακευτικός συνδυασμός μείωσε τον πόνο μόνο στο 19% των ασθενών, ενώ στην ομάδα που δεν έλαβε θεραπεία ο πόνος βελτιώθηκε κατά 33%.

Με λίγα λόγια, τα αποτελέσματα έδειξαν την έλλειψη ανωτερότητας της θεραπείας με χονδροϊτίνη και γλυκοζαμίνη έναντι του εικονικού φαρμάκου όσον αφορά τη μείωση του πόνου και τη λειτουργικότητα σε ασθενείς με συμπτωματική ΟΑ γόνατος, σε αντίθεση με την πρόσφατη μελέτη MOSAIC που δημοσιεύθηκε στο «Arthritis Research and Therapy» και συνέκρινε τη δράση της θειϊκής χονδροϊτίνης (1200 mg) και του αντιφλεγμονώδους φαρμάκου σελεκοξίμπης (200 mg) στην ΟΑ του γόνατος εκτιμώντας 194 ασθενείς για 2 συνεχή έτη με τις κλινικές υποκλίμακες WOMAC αλλά και την απώλεια του αρθρικού χόνδρου με ποσοτική Μαγνητική τομογραφία, κατά την οποία και οι δύο θεραπείες έδειξαν κλινική βελτίωση κατά 50%, ενώ η θειϊκή χονδροϊτίνη φάνηκε ανώτερη της σελεκοξίμπης παρουσιάζοντας μικρότερη απώλεια χόνδρου. (www.myoskeletiko.com, 24-01-2017).

Η νέα αυτή μελέτη υπερτονίζει την αδήριτη προσπάθεια διενέργειας μελετών με μεγαλύτερο αριθμό ασθενών και πιο αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης όσον αφορά τη χρησιμότητα των ανωτέρω συμπληρωμάτων διατροφής. Άλλωστε οφείλουμε σε εκείνους τους ασθενείς που θεωρούν ότι ωφελούνται, αγνοώντας τις δικές μας επιστημονικές ανησυχίες και αυτές τις αντικρουόμενες μελέτες και συνεχίζουν να λαμβάνουν τα συγκεκριμμένα βοηθήματα, αλλά και διάφορα άλλα, ακόμα και χωρίς επαρκή τεκμηρίωση, να διερευνήσουμε περαιτέρω την ασφάλεια και τη δραστικότητά τους χωρίς δισταγμούς ή προκαταλήψεις, καθώς μπορεί να μας οδηγήσουν σε νέα πιθανά θεραπευτικά μονοπάτια. Άλλωστε καμία επιστήμη δεν θα εξελισσόταν εάν παρέμενε στο ήδη γνωστό ή γενικώς παραδεκτό.

Αξιολογούμε, λοιπόν, με σοβαρότητα τα αποτελέσματα αυτής της νέας μελέτης για την αναποτελεσματικότητα της χονδροϊτίνης και γλυκοζαμίνης και δεν εφησυχάζουμε ούτε λόγω του μικρού αριθμού των συμμετεχόντων, ούτε λόγω της δυνατότητας που είχαν οι συγκεκριμένοι ασθενείς να λάβουν αναλγητικά «διάσωσης» για να μειώσουν τον πόνο, καθώς γνωρίζουμε πως η παρακεταμόλη δεν είναι και ιδιαίτερα αποτελεσματική στον πόνο της οστεοαρθρίτιδας. (www.myoskeletiko. 17-05-2016).

Μάλιστα, επειδή ο σοφός θεράπων πρέπει να αμφιβάλλει ενόσω δείχνει βέβαιος, κάποια στιγμή πρέπει να εμβαθύνουμε με το δέοντα σεβασμό στο φαινόμενο «εικονικό φάρμακο». Πρόκειται άραγε για αυθυποβολή, συμβάλλει στην πιο συνειδητή αντιμετώπιση της πάθησης από τον ίδιο τον ασθενή ή αφορά άγνωστες ακόμη λειτουργίες του εγκεφάλου;

Κων/νος Σαρόπουλος
Χειρουργός Ορθοπαιδικός

---

Διαβάστε περισσότερα άρθρα...