Από τα πολύ παλιά χρόνια η ουρική νόσος και η πιο επώδυνη εκδήλωσή της, η ουρική αρθρίτιδα, είχαν συνδεθεί με την καλοφαγία. Είναι κλασική γνώση η παρουσία της νόσου στους πλουσίους που θεωρητικά και πρακτικά έτρωγαν και έπιναν μεγαλύτερες ποσότητες από τους πτωχούς. Τις τελευταίες όμως 10ετίες, αφενός λόγω των φαρμάκων, αφετέρου επειδή η διατροφή των πλουσίων έγινε περισσότερο ποιοτική παρά ποσοστική, λόγω lifestyle, τα περιστατικά της ουρικής αρθρίτιδας αυξήθηκαν πολύ περισσότερο στις πτωχότερες κοινωνικά τάξεις. Μαζί με τις ταξικές αλλαγές, άλλαξαν και οι διατροφικές συμβουλές. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, στη χώρα μας κυριαρχούσε ο κανόνας της αποφυγής των τροφών που το όνομά τους αρχίζε από «Σίγμα». Ενας κανόνας που δεν είχε καμμιά ουσιαστική επιστημονική βάση και περισσότερο μπέρδευε παρά βοηθούσε τους ασθενείς μας. Αυτό όμως που ανέτρεψε τα πάντα σε ότι αφορούσε την διαιτητική αντιμετώπιση της ουρικής αρθρίτιδας ήταν η γνώση, ότι η αποφυγή οποιαδήποτε τροφής, όσο αυστηρή και να είναι δεν μειώνει το ουρικό οξύ στον οργανισμό περισσότερο από 10%.

Επομένως σε ένα άτομο με ουρικό οξύ πάνω από 7,5 mg/dl, είναι αδύνατον κάποιος, μόνο με την δίαιτα, να επιτύχει τον θεραπευτικό στόχο του «κάτω του 6 mg/dl ή του 5 mg/dl κατά τους αγγλοσάξωνες». Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι σε κάθε περίπτωση τα φάρμακα είναι απαραίτητα.
Οι ασθενείς όμως επειδή φοβούνται τα φάρμακα, εστιάζονται ή κατά το λαϊκότερο «κολλάνε» στη δίαιτα και απέχουν από την φαρμακοθεραπεία. Επειδή μάλιστα η δίαιτα είναι αφενός μπερδεμένη, αφετέρου ουδέποτε διαρκεί πέραν του τριμήνου, οι ασθενείς ουδέποτε θεραπεύονται όπως πρέπει. Σαν τελικό αποτέλεσμα έχουμε ασθενείς με χρόνια ουρική νόσο, οι οποίοι αναπτύσσουν προοδευτικά σοβαρές συννοσηρότητες από την καρδιά, τα νεφρά, το ήπαρ και αλλού και από αυτές τελικά πεθαίνουν.

Η πρόταση λοιπόν από αρκετούς ερευνητές, που ασχολούνται με την ουρική νόσο, είναι ότι κατά τη διάρκεια της ιατρικής επίσκεψης, ο ιατρός θα πρέπει να εστιάζεται στην φαρμακευτική θεραπεία, την χρησιμότητα της οποίας πρέπει να υπερτονίζει στον ασθενή του και λιγότερο έως καθόλου στην δίαιτα.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, ότι στις παθήσεις που δεν προκαλούν συνεχή ενοχλήματα, αλλά εκδηλώνονται μόνο με κρίσεις, όπως η ουρική νόσος, η συμμόρφωση των ασθενών στην μεν φαρμακευτική θεραπεία είναι μικρή, στην δε αλλαγή των διατροφικών συνηθειών ελάχιστη.

Πηγή = An Update on Managing Gout (With an Occasional Side of Steak?). Medscape. Nov 20, 2015.

Δρ Αχιλλέας Ε. Γεωργιάδης
Ρευματολόγος

---

Διαβάστε περισσότερα άρθρα...