Ποιά τέλος πάντων, είναι η θέση της ιατρικής κοινότητας!


Τα τελευταία 30 χρόνια, αντιμετώπισα το θέμα της θεραπείας υποκατάστασης με οιστρογόνα από πολλές πλευρές: α) Σαν κλινικός γιατρός, όταν αποφάσιζα εάν πρέπει κάποια γυναίκα να πάρει ή όχι οιστρογόνα για την πρόληψη και αντιμετώπιση της μετεμμηνοπαυσιακής της Οστεοπόρωσης, β) Σαν ερευνητής, όταν σχεδίαζα κάποιες μελέτες σχετικές με το παραπάνω θέμα και γ) Σαν ομιλητής σε διάφορα συνέδρια, όταν προσπαθούσα να παρουσιάσω τις αλληλοσυγκρουομενες απόψεις της βιβλιογραφίας, έχοντας παράλληλα μια προσωπική θέση.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η θεραπεία υποκατάστασης με οιστρογόνα έχει τα εξής θετικά στοιχεία: α) Μειώνει δραστικά τα μετεμμηνοπαυσιακά συμπτώματα (εξάψεις, συχνουρία, αρθραλγίες, στεγνότητα κόλπου και δέρματος), β) Αναστέλλει την απώλεια οστικής μάζας και μερικές φορές αποκαθιστά την οστική μάζα που έχει μειωθεί λόγω εμμηνόπαυσης και γ) Δίδει σε μερικές γυναίκες το αίσθημα της συνεχιζομένης νεότητας που για πολλές είναι ιδιαίτερα σημαντικό.

Οι ανεπιθύμητες ενέργειες που τεκμηριωμένα μπορούν να προκύψουν από την θεραπεία υποκατάστασης με οιστρογόνα, εάν αυτή συνεχισθεί για περισσότερα από 3 χρόνια μετά την εμμηνόπαυση είναι: α) Αύξηση της πιθανότητας ανάπτυξης καρκίνου του μαστού, β) Αύξηση της πιθανότητας καρδιαγγειακών προβλημάτων, ιδιαίτερα στις γυναίκες άνω των 60 ετών και γ) Αύξηση της πιθανότητας ανάπτυξης καρκίνου των ωοθηκών μέχρι και 40%, όπως αποδείχθηκε μετά από μια μετα-ανάλυση 52 επιδημιολογικών μελετών που αφορούσε 21488 γυναίκες που δημοσιεύθηκε στο Lancet, της περασμένης εβδομάδας, που αποτέλεσε και το ερέθισμα για να γράψω αυτό το άρθρο.

Μετά από αυτά τα αποτελέσματα, πολλοί πιστεύουν ότι οι γιατροί είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάσουν σε κάθε μετεμμηνοπαυσιακή γυναίκα τα υπέρ και τα κατά της θεραπείας υποκατάστασης με οιστρογόνα και να την αφήσουν ελεύθερη να αποφασίσει. Αλλοι και μεταξύ αυτών και εγώ, πιστεύουν ότι επειδή στο 90% και πλέον των περιπτώσεων, τα μετεμμηνοπαυσιακά συμπτώματα δεν είναι ιδιαίτερα έντονα, ούτε διατηρούνται για πολλά χρόνια, η τακτική του «νίπτω τας χείρας μου» και αναλαμβάνει ο ασθενής την ευθύνη καλόν είναι να αποφεύγεται και ο γιατρός πρέπει να έχει άποψη, στην προκειμένη περίπτωση αρνητική για τα οιστρογόνα, την οποία πρέπει να τεκμηριώνει.

Αλλωστε καλόν είναι να υπενθυμίζουμε στις γυναίκες ασθενείς μας που ανησυχούν όταν γερνάνε, αυτό που είχε πει κάποτε η γνωστή Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας Coco Chanel «Κάθε γυναίκα έχει την ηλικία που της αξίζει» και να συμπληρώνουμε ότι αυτό δεν εξαρτάται από τα οιστρογόνα.



Πηγή: Collaborative Group on Epidemiological Studies of Ovarian Cancer. Menopausal hormone use and ovarian cancer risk: individual participant meta-analysis of 52 epidemiological studies. The Lancet, 2015 DOI: 10.1016/S0140-6736(14)61687-1

Δρ Αχιλλέας Ε. Γεωργιάδης
Ρευματολόγος
www.myoskeletiko.com

---

Διαβάστε περισσότερα άρθρα...