Ο κάθε λαός μέχρι και λίγες δεκαετίες πριν εκμεταλλευόταν τις πρώτες ύλες που ήταν εύκαιρες στην περιοχή του για να επιβιώσει. Η μεταφορά τροφίμων και η συντήρησή τους ήταν απαιτητική και δύσκολη και φυσικά οι καλλιέργειες ήταν προσαρμοσμένες στο περιβάλλον. Το ίδιο ίσχυε και για την παραγωγή κρέατος, η οποία έπρεπε και αυτή να προσαρμοστεί στους πόρους, στο κλίμα και τον τρόπο ζωής των κατοίκων κάθε περιοχής.

Στην Παλαιολιθική εποχή, τα άγρια άλογα αποτελούσαν εξαιρετικό θήραμα και στην Ευρώπη η κατανάλωσή τους επιβίωσε μέσα στους αιώνες, παρ' όλο που τον 8ο μ.Χ. αιώνα απαγορεύτηκε από τους Πάπες, λόγω παγανιστικών τελετών στην Γερμανία. Και μετέπειτα όμως, έθρεψε τους πεινασμένους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους Ευρωπαίους στρατιώτες και επαναστάτες. Στην Αμερική, τα άλογα έφτασαν μαζί με τους κατακτητές. Μερικά ξέφυγαν, έγιναν τα άγρια άλογα που θαυμάζουμε στις ταινίες και αποτέλεσαν νέο θήραμα για τους ιθαγενείς.

Στις μέρες μας, η κατανάλωση κρέατος από άλογο συνηθίζεται στην κεντρική Ασία, αλλά και τη νότια Αμερική και την Ευρώπη. Ενδεικτικά, το 2005, οι οχτώ υψηλότερες σε κατανάλωση χώρες χρειάστηκαν περίπου 4,7 εκατομμύρια άλογα για να καλύψουν τις ανάγκες τους: η Κίνα με 1,7 εκ. ζώα, το Μεξικό με 626.00 ζώα, το Καζακστάν, η Μογγολία, η Αργεντινή, η Ιταλία, η Βραζιλία και το Κιργιστάν, φτάνοντας έτσι συνολικά τους 720.168 τόνους κρέατος.

Υπάρχουν λαοί, όπως οι Ισπανοί, που δεν καταναλώνουν κρέας αλόγου, αλλά εξάγουν άλογα στην Γαλλία και την Ιταλία για αυτόν τον λόγο. Το ίδιο ισχύει και για την Αυστραλία η οποία διοχετεύει την παραγωγή της στην Ιαπωνία, την Ευρώπη και τη Ρωσία.

Σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Αυστρία, τη Γαλλία, το Βέλγιο και Ιταλία το συναντάς στους καταλόγους των εστιατορίων, ακόμη και των ταχυφαγείων. Παλαιότερα υπήρχαν ειδικά κρεοπωλεία που το εμπορεύονταν, αλλά πλέον μπορείς να το προμηθευτείς από τις υπερ-αγορές και τα delicatessen καταστήματα.

Τα διατροφικά σκάνδαλα με το κρέας αλόγου ξεκινάνε από πολύ παλιά, αφού υπάρχουν υπόνοιες ότι πτώματα αλόγων πωλούνταν και έπειτα χρησιμοποιούνταν για την παρασκευή λουκάνικων ή πωλούνταν ως μοσχαρίσιο κρέας.

Όμως το σκάνδαλο που ξέσπασε το 2013 με την ανίχνευση DNA σε τυποποιημένα τρόφιμα και εστιατόρια δεν αφορά την καθεαυτή κατανάλωση του συγκεκριμένου είδους κρέατος. Υπήρξε ανησυχία για την ύπαρξη της ουσία φαινυλβουταζόνη (απαγορευμένη για τον άνθρωπο), η οποία χορηγείται υπό κανονικές συνθήκες μόνο σε ζώα που τρέχουν στον ιππόδρομο. Χάθηκε όμως η εμπιστοσύνη στις εταιρείες και εικάζεται ότι όπως απέκρυψαν την αναγραφή της ύπαρξης του κρέατος έτσι ανεύθυνα χρησιμοποίησαν και ακατάλληλο κρέας.

Και το άλογο όπως και τα υπόλοιπα ζώα περνάει κτηνιατρικό έλεγχο για να εξασφαλιστεί η ποιότητα και ασφαλής κατανάλωσή του. Υπάρχουν ειδικά σφαγεία που πληρούν όλες τις προδιαγραφές, ώστε να φτάνει στον καταναλωτή χωρίς κανένα πρόβλημα για την υγεία του.

Η κατανάλωση κρέατος αλόγου φαίνεται να συνοδεύεται από πολλά και διαφορετικά ταμπού σε διάφορους λαούς. Για παράδειγμα, μεγάλο ποσοστό των Κινέζων, αν και είναι πρώτοι στην ποσότητα κατανάλωσης, δεν το καταναλώνουν γιατί υπάρχει η φήμη ότι κάνει κακό στην υγεία και έχει κακή γεύση. Στους Δυτικούς λαούς φαίνεται ότι επηρέασε πολύ η απαγόρευση από τους Πάπες τον 8ο μ.Χ. αιώνα και το γεγονός ότι υπάρχει πληθώρα άλλων πηγών πρωτεΐνης, οπότε δεν υπάρχει λόγος να θανατώσεις ένα τόσο έξυπνο και όμορφο ζώο. Επίσης, οι Εβραϊκοί νόμοι απαγορεύουν την κατανάλωσή του, γιατί δεν είναι μηρυκαστικό και λόγω των οπλών του.

Σημαντικός παράγοντας είναι ότι το άλογο δεν είναι το ίδιο παραγωγικό σε κρέας σε σχέση με άλλα ζώα, όταν καταναλώνουν την ίδια ποσότητα τροφής. Επιπλέον, θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψη ότι μέρος την διατροφής των αλόγων είναι τα σιτηρά, οπότε συμφέρει περισσότερο να φάνε σιτηρά αρκετοί άνθρωποι και να χορτάσουν, παρά ένα και μόνο ζώο.

Τέλος, το άλογο ήταν ανέκαθεν και μέσο μεταφοράς. Βοηθούσε σε εργασίες και ήταν μέρος της ζωής του ανθρώπου, γεγονός που είχε δύο επιπτώσεις. Πρώτον, για τους περισσότερους το ζώο είχε μεγαλύτερη αξία όταν ήταν ζωντανό και δεύτερον υπήρχε συναισθηματικό δέσιμο με τον άνθρωπο, οπότε του ήταν πολύ δύσκολο να φάει την επί χρόνια καθημερινή συντροφιά του στη δουλειά.

Πάντως, μπορεί να μαγειρευτεί όπως κάθε άλλο κρέας, μόνο που χρειάζεται λιγότερο χρόνο μαγειρέματος, γιατί είναι πιο τρυφερό και άπαχο από τα υπόλοιπα κόκκινα κρέατα. Έχει γλυκιά γεύση και κάθε λαός, όπως είναι φυσικό, το έχει προσαρμόσει στις δικές τους συνταγές και συνήθειες οπότε μπορεί να το συναντήσετε απλά πάνω σε μια φέτα ψωμί, στην κατσαρόλα με λαχανικά ή ακόμα και ωμό σε sashimi.

Τα 100γρ. μαγειρεμένου κρέατος αποδίδουν 175 θερμίδες. Έχει 28γραμ. πρωτεΐνης και μόλις 6γραμ. λίπους και 68mg χοληστερόλη. Μπορεί να καλύψει το 28% των ημερήσιων αναγκών σε σίδηρο και το 25% σε φώσφορο και ψευδάργυρο. Είναι εξαιρετική πηγή βιταμίνης Β12, νιασίνης, και καλή πηγή σεληνίου και χαλκού.

Σε έρευνα που έγινε για την σύγκριση του κρέατος αλόγου με το χοιρινό και το μοσχαρίσιο, βρέθηκε ότι έχει σχεδόν την ίδια ποσότητα πρωτεΐνης, αλλά δύο με δυόμιση φορές λιγότερα λιπαρά. Η υψηλή περιεκτικότητά του σε παλμιτολεϊκό, α- λινολενικό οξύ και λινολαΐκό, οφείλεται στην κατανάλωση περισσότερου γρασιδιού και σανού, σε σχέση με τα δύο άλλα ζώα. Έτσι, μπορεί να χαρακτηριστεί πιο υγιεινό από το μοσχάρι και το χοιρινό, μιας και συνδυάζει χαμηλά λιπαρά, υψηλή περιεκτικότητα σε ακόρεστα και μονοακόρεστα λιπαρά οξέα.

Σε μικρή έρευνα με 52 μόλις εθελοντές, βρέθηκε ότι η με μέτρο κατανάλωση κρέατος αλόγου για 90 μέρες, βοήθησε στην αύξηση του του αιμικού σιδήρου, ενώ ταυτόχρονα μειώθηκαν τα επίπεδα την ολικής και την LDL χοληστερόλης.

Τώρα που γνωρίζετε.... Η επιλογή είναι δική σας!


Γεωργία Πετράκη
Διαιτολόγος - Διατροφολόγος

---

Διαβάστε περισσότερα άρθρα...