Τα παραπάνω έδειξαν τα αποτελέσματα δύο μελετών που παρουσιάστηκαν στο 46ο Ετήσιο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας για τη Μελέτη του Διαβήτη (EASD) στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Η πρώτη κοινή ανάλυση με χρήση δεδομένων ασθενών από τυχαιοποιημένες κλινικές μελέτες έδειξε ότι η προσθήκη της ενέσιμης ινσουλίνης glargine σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, που παρέμεναν αρρύθμιστοι με θεραπεία με από του στόματος αντιδιαβητικά φάρμακα (OAD), σχετίστηκε με μεγαλύτερη μείωση στα επίπεδα της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης HbA1C και χαμηλότερη εμφάνιση επεισοδίων υπογλυκαιμίας έναντι όλων των συγκριτικών παραγόντων (αντιδιαβητικά δισκία OAD, ινσουλίνη NPH, ινσουλίνη lispro, μείγματα ινσουλινών premix).

Στη δεύτερη κοινή ανάλυση των κλινικών μελετών, «οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, οι οποίοι χρησιμοποίησαν ινσουλίνη glargine ως μονοθεραπεία ή το πρόσθεσαν σε ένα από του στόματος αντιδιαβητικό παράγοντα κατά την έναρξη, διαπιστώθηκε μεγαλύτερη μείωση της HbA1C με χαμηλότερο κίνδυνο υπογλυκαιμίας σε σύγκριση με όσους έλαβαν δύο OAD, με ακόμη πιο σημαντική μείωση όταν η ινσουλίνη glargine προστέθηκε μόνο στη θεραπεία με μετφορμίνη έναντι άλλων OAD [μόνο σουλφονυλουρία ή σουλφονυλουρία μαζί με μετφορμίνη]», δήλωσε ο Dr. Jack Leahy, καθηγητής στη Σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Βέρμοντ και βασικός ερευνητής μίας εκ των μελετών.

Καλύτερη αποτελεσματικότητα και επίτευξη στόχου διαπιστώθηκε με την ινσουλίνη glargine έναντι όλων των συγκριτικών παραγόντων

«Αποτελεσματικότητα και επίτευξη στόχου διαπιστώθηκε με ινσουλίνη glargine έναντι συγκριτικών παραγόντων». Αυτή η κοινή ανάλυση περιέλαβε εννέα κλινικές μελέτες στις οποίες ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 που δεν είχαν λάβει ινσουλίνη στο παρελθόν και παρέμεναν αρρύθμιστοι με αγωγή με OAD τυχαιοποιήθηκαν στην προσθήκη της ινσουλίνης glargine (n=1.462) ή συγκριτικών παραγόντων (OAD, NPH, lispro ή premix, n=1.476) στη θεραπευτική τους αγωγή. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η έναρξη θεραπείας με ινσουλίνη glargine σε αρρύθμιστους ασθενείς υπό OAD συσχετίστηκε με καλύτερη αποτελεσματικότητα και επίτευξη του στόχου έναντι όλων των συγκριτικών παραγόντων σε όλες τις ομάδες ασθενών αναλόγως A1C και όταν συγκρίθηκε με OAD, με αρχική τιμή A1C ≥8,0 τοις εκατό.


Τα αποτελέσματα έδειξαν τα εξής:

Οι μειώσεις της A1C κατά την 24η εβδομάδα ήταν μεγαλύτερες με ινσουλίνη glargine έναντι όλων των συγκριτικών παραγόντων (p<0,001)
Η αποτελεσματικότητα σε όλες τις ομάδες ασθενών αναλόγως της A1C ήταν παρόμοια για τους συγκριτικούς παράγοντες ινσουλίνης
Οι συχνότητες εμφάνισης (οποιασδήποτε μορφής) υπογλυκαιμίας ήταν χαμηλότερες με την ινσουλίνη glargine έναντι άλλων συγκριτικών παραγόντων ινσουλίνης (ινσουλίνη glargine έναντι NPH, p=0,032, ινσουλίνη glargine έναντι lispro, p=<0,001, ινσουλίνη glargine έναντι premix, p=004)
Οι συχνότητες εμφάνισης (οποιουδήποτε) υπογλυκαιμικού επεισοδίου ήταν υψηλότερες για την ινσουλίνη glargine έναντι των OAD (p<0,001), παρόλο που οι συχνότητες εμφάνισης σοβαρής υπογλυκαιμίας ήταν παρόμοιες και στις δύο ομάδες.


Διαπιστώθηκε σημαντική βελτίωση της A1C ανεξαρτήτως της αρχικής θεραπευτικής αγωγής

«Οι κλινικές εκβάσεις μετά από έναρξη βασικής ινσουλίνης συσχετίζονται με την αρχική θεραπεία με από του στόματος αντιδιαβητικά φάρμακα: Μια κοινή ανάλυση των δεδομένων της κλινικής μελέτης». Αυτή η ανάλυση περιελάμβανε δεδομένα από 11 προοπτικές, τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες μελέτες της ινσουλίνης glargine με ή χωρίς OAD σε ενήλικες με διαβήτη τύπου 2. Η ανάλυση συνέκρινε ασθενείς που λάμβαναν ινσουλίνη glargine (n=2.171) και οι οποίοι δεν λάμβαναν κανένα ή λάμβαναν μόνο ένα OAD κατά την έναρξη (χαμηλή χρήση: 1,8% και 45,2%, αντιστοίχως) με όσους λάμβαναν δύο OAD (52,2%) και ασθενείς που λάμβαναν μόνο μετφορμίνη (8,5%) με όσους λάμβαναν μόνο σουλφονυλουρία (36,5%) ή μετφορμίνη και σουλφονυλουρία (49,9%) κατά την έναρξη.


Τα αποτελέσματα έδειξαν τα εξής:

Στην 24η εβδομάδα, η μείωση της A1C ήταν μεγαλύτερη στους ασθενείς που τους χορηγήθηκε ινσουλίνη glargine με χαμηλή χρήση OAD κατά την έναρξη (0/1 OAD) (p=0,0198) και σε όσους λάμβαναν μόνο ινσουλίνη glargine και μετφορμίνη (p=0,0009)
Οι ασθενείς στους οποίους χορηγήθηκε ινσουλίνη glargine με χαμηλή χρήση OAD κατά την έναρξη είχαν σημαντικά χαμηλότερες συχνότητες εμφάνισης συμπτωματικής υπογλυκαιμίας έναντι όσων λάμβαναν δύο OAD (p=0,0009)
Οι ασθενείς στους οποίους χορηγήθηκε ινσουλίνη glargine και οι οποίοι λάμβαναν μόνο μετφορμίνη είχαν χαμηλότερες συχνότητες εμφάνισης υπογλυκαιμίας σε σύγκριση με όσους λάμβαναν σουλφονυλουρία ή μετφορμίνη μαζί με σουλφονυλουρία (p<0,0001) παρά τις υψηλότερες δόσεις ινσουλίνης (53 έναντι 37,5 έναντι 38,8 U)



Ενδείξεις και χρήση της ινσουλίνης glargine

Είναι μια ινσουλίνη δράσης μακράς διάρκειας για τη θεραπεία ενηλίκων με διαβήτη τύπου 2 και ενηλίκων και παιδιών (6 ετών και άνω) με διαβήτη τύπου 1 για τον έλεγχο της υψηλής γλυκόζης στο αίμα. Πρέπει να λαμβάνεται άπαξ ημερησίως, την ίδια ώρα κάθε ημέρα, προκειμένου να μειώσει τη γλυκόζη του αίματος. Η ινσουλίνη glargine δεν χρησιμοποιείται ως θεραπεία της διαβητικής κετοξέωσης.

Η ινσουλίνη glargine είναι μια προγεμισμένη πένα ινσουλίνης μίας χρήσης.

Για τις πλήρεις συνταγογραφικές πληροφορίες της ινσουλίνης glargine, επισκεφθείτε τον ιστότοπο www.Lantus.com.

Ενδείξεις και χρήση της Ινσουλίνης glulisine

Η ινσουλίνη glulisine προορίζεται για ενήλικες με διαβήτη τύπου 2 ή ενήλικες και παιδιά (4 ετών και άνω) με διαβήτη τύπου 1, για βελτίωση του ελέγχου του σακχάρου στο αίμα. Η ινσουλίνη glulisine χρησιμοποιείται συνήθως με μια ινσουλίνη μεγαλύτερης διάρκειας δράσης. Όταν χρησιμοποιείται ως γευματική δόση ινσουλίνης, η ινσουλίνη glulisine πρέπει να χορηγείται εντός 15 λεπτών πρίν ή εντός 20 λεπτών μετά την έναρξη του γεύματος.

Η SoloSTAR ινσουλίνη glulisine είναι μια προγεμισμένη πένα ινσουλίνης μίας χρήσης.


Για τις πλήρεις συνταγογραφικές πληροφορίες της ινσουλίνης glulisine, επισκεφθείτε τον ιστότοπο www.Apidra.com .


Σχετικά με το διαβήτη

Ο διαβήτης είναι μια χρόνια, ευρέως διαδεδομένη νόσος, κατά την οποία ο οργανισμός δεν παράγει ή δεν χρησιμοποιεί ορθά την ινσουλίνη, δηλαδή την ορμόνη που απαιτείται για τη μεταφορά της γλυκόζης (σάκχαρο) από το αίμα στα κύτταρα του σώματος για την παραγωγή ενέργειας. Οι διαβητικοί ασθενείς εκτιμάται ότι υπερβαίνουν τα 285 εκατομμύρια άτομα παγκοσμίως, αριθμός που εντός της ερχόμενης εικοσαετίας αναμένεται να αυξηθεί σε 438 εκατομμύρια άτομα. Σχεδόν 24 εκατομμύρια Αμερικανοί πάσχουν από διαβήτη, συμπεριλαμβανομένων περίπου 5,7 εκατομμυρίων ασθενών που δεν έχουν λάβει οριστική διάγνωση διαβήτη. Ταυτόχρονα, περίπου 40% των ανθρώπων με διαγνωσμένο διαβήτη δεν επιτυγχάνουν το στόχο για τον έλεγχο του σακχάρου αίματος που είναι γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη A1C <7%, σύμφωνα με τις συστάσεις της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιρείας (ADA)iv. Η εξέταση της A1C μετρά τα μέσα επίπεδα γλυκόζης αίματος κατά τους τελευταίους δύο έως τρεις μήνες.