Η ολική αρθροπλαστική του ισχίου, όπως την περιέγραψε και καθόρισε ο διάσημος Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Bristol, Iain Learmonth, αποτέλεσε και αποτελεί την εγχείρηση του 20ού αιώνα.

Σαράντα χρόνια έρευνας, τεχνολογίας και χειρουργικής εμπειρίας έχουν καταστήσει την ολική αρθροπλαστική του ισχίου ασφαλή, με άριστα αποτελέσματα και με ελαττωμένες επιπλοκές. Γεγονός που οδήγησε τους χειρουργούς στο να χρησιμοποιούν την ολική αρθροπλαστική σε όλο και νεότερους ασθενείς, με αποτέλεσμα η αναγκαιότητα εξυπηρετήσης του ασθενούς να διαρκεί πολύ περισσότερα χρόνια και κατά συνέπεια να αυξάνεται και ο αριθμός των αρθροπλαστικών που προοδευτικά αποτυγχάνουν και απαιτούν αναθεώρηση.

Σήμερα, εμφανίζονται πολλές απόψεις, για το πώς πρέπει να εκτελείται η αρθοπλαστική με το ενδιαφέρον να επικεντρώνεται κυρίως στην προσπέλαση. Καθότι όλα τα ουσιαστικά ερωτήματα έχουν απαντηθεί. Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί πρόοδο αλλά αντιθέτως μπορεί να αποτελέσει μία πιθανή αιτία πρόωρης αποτυχίας της αρθοπλαστικής και θα πρέπει οι ασθενείς να είναι ενήμεροι για αυτό, όπως αποδεικνύεται από τα κέντρα καταγραφής των αρθροπλαστικών.

Η αναθεώρηση της αρθοπλαστικής του ισχίου γίνεται στις περιπτώσεις όπου, είτε η αρθοπλαστική εμφανίζει πρώιμες επιπλοκές, όπως το εξάρθρημα και η πρώιμη χαλάρωση, είτε σε περιπτώσεις όπου η αρθροπλαστική υφίσταται φθορά των υλικών, που με τη σειρά της βλάπτει το υποκείμενο οστούν και οδηγεί σε αποτυχία της προθέσεως.

Η αναθεώρηση μπορεί να περιλαμβάνει είτε την πλήρη αντικατάσταση της προθέσεως είτε μέρος αυτής, με ταυτόχρονη προσπάθεια διατηρήσεως και βελτιώσεως του οστικού υποστρώματος.

Ως εκ τούτου, αυτή η αναθεώρηση της αρθοπλαστικής είναι πολύ μεγαλύτερη επέμβαση συγκριτικά με την αρχική αρθοπλαστική. Απαιτεί μεγάλη εμπειρία και δεν μπορεί να γίνει με τη μέθοδο του... βιβλίου μαγειρικής, δηλαδή «βλέποντας και κάνοντας».
Το κύριο πρόβλημα στη σύγχρονη αρθροπλαστική είναι η φθορά του οστού που αναπτύσσεται γύρω από τα εμφυτεύματα. Η κύρια προτεραιότητα της αναθεωρήσεως της αρθοπλαστικής είναι η διατήρηση του οστικού υποστρώματος, στοχεύοντας ταυτοχρόνως στη διατήρηση της λειτουργικότητας της αρθρώσεως και την επίτευξη ενός αποτελέσματος που θα διαρκέσει για πολλά χρόνια.
Ο πρώτος παράγοντας επιτυχίας είναι η ακριβής αναγνώριση του προβλήματος και ο επιτυχημένος σχεδιασμός της χειρουργικής επεμβάσεως.

Αυτή η λεπτομερής προεγχειρητική μελέτη που πολλές φορές θεωρείται μία ακαδημαϊκή άσκηση, στην πραγματικότητα κατευθύνει προς τη σωστή επέμβαση και διευκολύνει το λογικό σχεδιασμό της. Βεβαίως, οι χειρουργοί θα πρέπει να θυμούνται ότι οι βλάβες είναι πάντοτε μεγαλύτερες από αυτές που εμφανίζονται στις ακτινογραφίες.

Η επιλογή της τεχνικής και των υλικών που θα χρησιμοποιηθούν θα πρέπει να συναρτόνται πάντα με την ηλικία του ασθενούς, τη δραστηριότητά του, και βεβαίως τις προσδοκίες του. Αλλά ο καθοριστικός παράγοντας είναι το υποκείμενο οστικό υπόστρωμα και η συνεχόμενη ανάγκη να χρησιμοποιηθεί οστικό μόσχευμα. Αυτή η τεχνική ενισχύσεως του οστικού υποστρώματος αποτέλεσε την κύρια εργασία του υπογράφοντος και ονομάζεται η τεχνική των ενσφηνωμένων μοσχευμάτων. Η τεχνική αυτή χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στην Ολλανδία από τον Bob Slouf, και τελειοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Bristol από τον Kαθηγητή Ian Learmonth και τον υπογράφοντα.

Ο στόχος της μεθόδου είναι η δημιουργία οστικού υποστρώματος, που αφενός επιτρέπει την αναθεώρηση της αρθροπλαστικής εκεί όπου οι άλλες μέθοδοι έχουν αποτύχει, αφετέρου δημιουργεί προϋποθέσεις για την εκτέλεση περαιτέρω χειρουργικών επεμβάσεων εάν απαιτηθούν.


Βασίλειος Κων. Μπιτούνης , MD Bristol, PhD, FRCS Ed
Διευθυντής Ορθοπεδικός Χειρουργός στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών

---

Διαβάστε περισσότερα άρθρα...