Όταν άρχισα να δουλεύω ιδιωτικά, συνειδητοποίησα πόσο μπορεί να δυσκολεύονται οι άντρες σε ζητήματα συναισθημάτων, εγγύτητας, διερεύνησης, ευαλωτότητας. Προηγουμένως δούλευα μ’ εξαρτημένους και εκεί δεν είναι τόσο ορατές οι διαφορές στην προσέγγιση των δύο φύλων. Είναι λοιπόν προφανώς πιο εύκολο για έναν άντρα ν’ αναζητήσει θεραπεία για ένα συγκεκριμένο «χειροπιαστό» πρόβλημα, πχ την εξάρτησή του από τον τζόγο. Τότε απενοχοποιεί τη διαδικασία και του είναι πιο εύκολο να εμπλακεί σ’ αυτή. Είναι, για παράδειγμα, εντυπωσιακό πόσο συχνά μπορεί ν’ αναζητούν θεραπεία για θέματα εξωσυζυγικών σχέσεων. Από την άλλη τους είναι δύσκολο να μιλήσουν για τις ελλείψεις και τ’ αδιέξοδα στο γάμο τους.

Αυτή η δυσκολία έχει να κάνει με το πώς αναθρέφουμε τους άντρες. Δυστυχώς δεν απέχουμε πολύ από το παραδοσιακό «οι άντρες δεν κλαίνε». Παρά την ενημέρωση που υπάρχει πλέον από παντού σχετικά με την ανατροφή των παιδιών και τη σωστή συναισθηματική τους ανάπτυξη, η κοινωνία μας δεν είναι τόσο διαφορετική από τις κοινωνίες των παλαιότερων γενεών. Ενθαρρύνουμε τα κορίτσια να εκφράζονται και να είναι συναισθηματικά, να μιλάνε για τα προβλήματά τους, να τα επεξεργάζονται, να μη φοβούνται να είναι ευάλωτα, γιατί αυτό επιτάσσει η γυναικεία τους φύση. Από την άλλη, τα αγόρια οφείλουν να είναι σκληρά και δυναμικά, να επιβάλλονται και να επιδιώκουν ηγετικούς ρόλους. Πώς λοιπόν μπορούν αυτά τ’ αγόρια, ως ενήλικες πλέον, να έρθουν σε επαφή με το συναίσθημά τους, χωρίς αυτό να απειλεί την αντρική τους ταυτότητα;

Η δυσκολία των αντρών να εκφραστούν συναισθηματικά αποτυπώνεται και στον τρόπο που δομούν τις φιλίες τους. Συχνά ισχυρίζονται ότι ενώ έχουν φίλους, δε νιώθουν κάποιον αρκετά κοντά τους ώστε να ζητήσουν υποστήριξη σε ένα θέμα που μπορεί να τους απασχολεί. Ή ότι δε συνηθίζουν να ζητούν υποστήριξη, τουλάχιστον όχι άμεσα. Θυμάμαι μία αντίστοιχη συζήτηση με ένα θεραπευόμενο. Αναφέρεται στην αντίδραση του φίλου του όταν του ανακοίνωσε ότι πάσχει από αυτοάνοσο νόσημα: «Μου είπε ότι είμαι υπερβολικός και πρέπει πρώτα να δω τ’ αποτελέσματα των εξετάσεων. Αμέσως άλλαξε θέμα και άρχισε να πολυλογεί σχετικά με τη δουλειά. Μου είπε ότι θα έρθει από το σπίτι μου να δούμε έναν αγώνα. Αυτό ήταν κάτι που κάναμε πρώτη φορά με τον κολλητό μου. Κατάλαβα ότι ήταν ο τρόπος του να με στηρίξει. Δεν ξαναμιλήσαμε με για τη νόσο, απλά πού και πού με ρωτάει αν πάνε όλα καλά με αυτό το θέμα.»

Οι άντρες λοιπόν συχνά δυσκολεύονται, άντρες και ψυχοθεραπεία ένα δύσκολο εγχείρημα. Αν όμως αποφασίσουν να εμπλακούν σε θεραπεία, είναι πιθανό να φροντίσουν αυτή να είναι αποτελεσματική. Αυτό μάλλον έχει να κάνει με την ανάγκη τους για επιτυχία και επίτευξη των στόχων τους. Συνήθως βέβαια θέλουν πρακτικές συμβουλές και κατευθύνσεις, τους βοηθάει μια ξεκάθαρη δομή και συχνά πρέπει να επικαλείσαι τη λογική τους. Μπορεί ν’ αμφισβητήσουν την αποτελεσματικότητα της ψυχοθεραπείας ή να είναι σκεπτικιστές και τις περισσότερες φορές προβάλλουν σημαντικές άμυνες, που διαφέρουν από τις άμυνες των γυναικών. Από την άλλη, αν εμπιστευτούν και επενδύσουν, μπορεί να είναι συγκινητικοί και αποτελεσματικοί.

Σκοπεύω να γράψω μία σειρά κειμένων για τους άντρες θεραπευόμενους. Προτού όμως κλείσω το συγκεκριμένο, θ’ αναφερθώ σε μία συζήτηση που είχα με ένα νεαρό θεραπευόμενο πριν από λίγες μέρες και η οποία στάθηκε η αφορμή να αναφερθώ στους άντρες. «Ξέρεις, Εύη, με δυσκολεύει πολύ συγκεκριμένη ερώτηση. Με κάνει σχεδόν να ντρέπομαι. Νομίζω ότι είναι από τις στιγμές που δυσκολεύομαι περισσότερο στις συναντήσεις μας. Δεν ξέρω, είναι εκείνη τη στιγμή σα να μη σε καταλαβαίνω.» Αναφερόταν σε μία ερώτηση με την οποία κλείνω συχνά τις συναντήσεις με τους θεραπευόμενους. Μια μικρή, απλή ερώτηση. «Ένα συναίθημα».

Εύη Μεσσαριτάκη
Ψυχολόγος & Ψυχοθεραπεύτρια
evimessaritaki.gr

---

Διαβάστε περισσότερα άρθρα...