Εκτιμάται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ότι το 2030 η άνοια σε όλες τις μορφές της θα ανέρχεται σε ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό που θα πλησιάζει το 1/3 του ενήλικα πληθυσμού, κυρίως λόγω της αύξησης του μέσου όρου ζωής. Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η εγκεφαλική λειτουργία αρχίζει να επηρεάζεται αρνητικά από την ηλικία των 45 ετών και άνω.

Αυτό υποστηρίζει μια άριστα τεκμηριωμένη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επίσημο περιοδικό της Βρετανικής Ιατρικής Εταιρείας, το «British Medical Journal», στις αρχές του 2012. Στη μελέτη αυτή βρέθηκε ότι σε ηλικίες μεταξύ 45 και 49 ετών υπάρχει μια έκπτωση της εγκεφαλικής λειτουργίας κατά 3,6% όσον αφορά τη μνήμη, την αντίληψη και τη γνώση. Το ποσοστό μάλιστα της έκπτωσης της εγκεφαλικής λειτουργίας ανέρχεται στο 9,6% για ηλικίες 65-70 ετών.

Αυτά είναι τα δεδομένα που αφορούν τη φυσική γήρανση του εγκεφάλου. Ομως τι συμβαίνει με τους καρδιοπαθείς; Επηρεάζεται η εγκεφαλική λειτουργία από τις καρδιοπάθειες;

Φαίνεται ότι υπάρχει θέμα για τους ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή. Δύο μεγάλες μελέτες υπάρχουν στη βιβλιογραφία. Η μία προέρχεται από το Πανεπιστήμιο Γιούτα της Αμερικής, όπου βρήκαν ότι το ποσοστό όλων των μορφών άνοιας ήταν αυξημένο κατά 187% και ιδιαίτερα μιας ειδικής μορφής άνοιας, της γνωστής νόσου του Αλτσχάιμερ, κατά 130% στους ασθενείς που έπασχαν από κολπική μαρμαρυγή.

Η άλλη μελέτη δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Neurology». Οι συγγραφείς αυτής της μελέτης ανέλυσαν 15 μελέτες ασθενών με εγκεφαλικό επεισόδιο. Στους ασθενείς αυτούς βρήκαν ότι εκείνοι που είχαν κολπική μαρμαρυγή παρουσίασαν περίπου διπλάσιο (2,4) ποσοστό άνοιας συγκριτικά με τους ασθενείς που δεν είχαν κολπική μαρμαρυγή.

Το αυξημένο αυτό ποσοστό άνοιας που παρατηρείται σε ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή αποδίδεται σε μικροαγγειακά εμβολικά επεισόδια από μικροέμβολα που ξεκινούν από την καρδιά. Είναι γνωστό ότι μέσα στους κόλπους μπορεί να σχηματιστούν θρόμβοι κατά τη διάρκεια της κολπικής μαρμαρυγής, οπότε οι κόλποι πρακτικά δεν συστέλλονται. Το αίμα δεν προωθείται εύκολα και λιμνάζει μέσα σε αυτούς. Το γεγονός αυτό είναι επικίνδυνο, αφού αυξάνει την πιθανότητα δημιουργίας θρόμβων.

Συνήθως η κολπική μαρμαρυγή γίνεται εύκολα αντιληπτή από τον άρρωστο λόγω του ότι εκδηλώνεται συνήθως με μεγάλη ταχυκαρδία. Ο άρρωστος αισθάνεται να αναπηδά η καρδιά του άρρυθμα μέσα στον θώρακά του, γεγονός το οποίο τον πανικοβάλλει. Πολλές φορές η κολπική μαρμαρυγή εκδηλώνεται ως λιποθυμία.

Σπανίως η κολπική μαρμαρυγή δεν γίνεται αντιληπτή από τον ασθενή. Αυτό συμβαίνει όταν δεν συνοδεύεται από μεγάλη ταχυαρρυθμία. Στις περιπτώσεις αυτές είναι πιθανόν ο ασθενής να εμφανίσει δύσπνοια ή οιδήματα (πρήξιμο) στα πόδια αν παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα αδιάγνωστος.

Για όλους αυτούς τους λόγους η θεραπεία της κολπικής μαρμαρυγής πρέπει να είναι άμεση και εάν είναι δυνατόν να γίνεται το πρώτο 24ωρο, με απινίδωση (ηλεκτροσόκ) ή με φάρμακα (αμιοδαρόνη, ιβουτιλίδη). Εάν δεν γίνει το πρώτο 24ωρο, για κάθε 24ωρο που περνά η θεραπεία γίνεται δυσκολότερη, γιατί η επιτυχής αντιμετώπιση καθίσταται ακόμα δυσκολότερη.

Τέλος, εάν όλες οι προσπάθειες αποτύχουν για την ανάταξη της κολπικής μαρμαρυγής, τότε ο άρρωστος πρέπει να λαμβάνει φάρμακα που να διατηρούν τον ρυθμό της καρδιάς του σε φυσιολογικά επίπεδα (60-70 παλμούς ανά λεπτό). Τέτοια φάρμακα είναι οι β-αναστολείς και η διγοξίνη.

Το σπουδαιότερο όμως φάρμακο είναι η χορήγηση φαρμάκων που αραιώνουν το αίμα, έτσι ώστε να μη δημιουργούνται θρόμβοι μέσα στην καρδιά. Τα φάρμακα αυτά πρέπει να ελαττώνουν την πηκτικότητα του αίματος, τουλάχιστον στο διπλάσιο του φυσιολογικού. Τέτοια φάρμακα είναι τα κλασικά, όπως η γουαρφαρίνη και η δικουμαρόλη, καθώς και τα νεότερα όπως είναι το Dabigatran και το Rivaroxaban.

Η σωστή λήψη των αντιπηκτικών φαρμάκων αποκτά ιδιαίτερη σημασία γιατί, πέραν του ότι ελαττώνουν τη συχνότητα εγκεφαλικών επεισοδίων, πιστεύεται ότι θα συμβάλουν και στη μείωση των αυξημένων ποσοστών άνοιας σε όσους πάσχουν από κολπική μαρμαρυγή.

Πηγή ΤΑ ΝΕΑ