Τον κώδωνα του κινδύνου όσον αφορά την επιβίωση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας κρούει η Πανελλήνια Ένωση Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ), εξαιτίας της υποστελέχωσης του ΕΟΦ και μιας σειράς εξοντωτικών μέτρων και αποφάσεων που ακυρώνουν οποιαδήποτε αναπτυξιακή πρωτοβουλία.

Σύμφωνα με την ΠΕΦ, Ο ΕΟΦ παρόλη τη θεσμική του ιδιότητα ως εθνική ρυθμιστική αρχή του φαρμάκου βρίσκεται εδώ και καιρό σε φάση εσωστρέφειας, γεγονός αναμενόμενο δεδομένης της υποχρηματοδότησης καθώς και της –κατά 40%– υποστελέχωσής του. Παρά λοιπόν τις φιλότιμες προσπάθειες της διοίκησης και του εναπομείναντος προσωπικού, ο ΕΟΦ φαίνεται να οδηγείται σταδιακά στην απαξίωση, καλούμενος να διεκπεραιώσει έναν τεράστιο φόρτο εργασίας, ενώ την ίδια στιγμή βρίσκεται με «δεμένα χέρια».

Οι επιπτώσεις της εξέλιξης αυτής στην ανταγωνιστικότητα και την εξαγωγική δραστηριότητα των ελληνικών φαρμακοβιομηχανιών είναι δραματικές: Παράγοντες της φαρμακευτικής αγοράς υπογραμμίζουν την ανάγκη αναδιάρθρωσης του Οργανισμού, επισημαίνοντας τις καθυστερήσεις στις εγκριτικές διαδικασίες. Συγκεκριμένα, η αδειοδότηση των εισαγομένων γενοσήμων διεκπεραιώνεται σε μόλις 3 μήνες, την ίδια στιγμή που για τα εγχωρίως παραγόμενα γενόσημα, το διάστημα αυτό ξεπερνά πολλές φορές ακόμη και τα 2 χρόνια. Έτσι, ακυρώνεται κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια των ελληνικών φαρμακοβιομηχανιών οι οποίες μέσα από την εξαγωγική τους δραστηριότητα, προκειμένου να παραμείνουν βιώσιμες σε ένα ασφυκτικό επιχειρηματικό περιβάλλον.

Ο πρόεδρος της ΠΕΦ, κ. Δημήτρης Δέμος, περιέγραψε την κατάσταση ως εξής: «Η κατάσταση είναι πια δραματική για την ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Η αποδυνάμωση του ΕΟΦ λόγω του ελλείμματος στη στελέχωσή του καθιστά ολοένα και πιο δυσχερές το έργο του και επιτείνει την ασφυξία στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Όταν μια σειρά από εξοντωτικά μέτρα μετατρέπουν σε Οδύσσεια τη δραστηριοποίηση στην εγχώρια αγορά, η αδυναμία του Οργανισμού να επιταχύνει τις διαδικασίες έγκρισης των εγχώρια παραγόμενων γενοσήμων μάς δένει τα χέρια. Η εξαγωγική μας δραστηριότητα, που μέχρι σήμερα μας κρατά στη ζωή και μας γεμίζει ελπίδα, δυσχεραίνεται επικίνδυνα. Καλούμε τους ιθύνοντες στο χώρο της υγείας να προβληματιστούν πολύ σοβαρά, δεδομένου ότι διακυβεύεται όχι μόνο η επιβίωση ενός μοναδικού παραγωγικού θύλακα, αλλά και το ίδιο το κοινωνικό αγαθό της δημόσιας Υγείας.»